داستان فرگشت: توزیع گیاهی و جانوری

در زمان داروین، باور بر این بود که هر گونه خلقتی از خداوند است که به‌بهترین نحو با یک مکان خاص سازگار شده است.

داروین نشان داد نظریهٔ «خلقت خاص» نقاط ضعف بسیاری دارد. از پستانداران استرالیایی با اصلیت اروپایی، پستانداران بومی ایجاد شدند. اگر حیوانات اهلی استرالیایی دقیقاً برای خودِ استرالیا بودند، چطور چنین چیزی روی می‌داد؟ [منظور این‌که جد اولیهٔ حیوانات استرالیا به اروپا برمی‌گردد، اما وقتی آن‌ها(اجداد اولیه) پا به استرالیا گذاشتند، به‌خاطر شرایطِ خاصِ استرالیا، به‌موجودات دیگری(حیوانات امروزی) که فرگشت پیدا کردند.]

داروین نشان داد که مهاجرت و تکامل، الگوی توزیع را خیلی بهتر توضیح می‌دهند. جزایر، بخش مهمی از این بحث به‌حساب می‌آیند. جانوران جزایر کیپ‌ورد(واقع در اقیانوس اطلس، در غرب قاره آفریقا) اساساً به‌گونه‌های آفریقایی، و جانوران گالاپاگوس(جزیره‌ای در شرق قاره آمریکای جنوبی) به‌حیوانات آمریکای جنوبی شباهت دارند. از آن‌جایی که این دو جزیره شرایط مشابهی دارند و شبیه یکدیگر هستند، چرا خداوند جانوران یکسانی را در آن‌ها خلق نکرده است؟ [یعنی این‌که چرا در جزایر اشاره شده با این‌که شرایط محیطی یکسانی وجود دارد، جانورانی در آن‌ها یافت می‌شود که فقط مخصوص آن جزیره هستند؛ یعنی آن گونه‌ها در جاهای دیگر پیدا نمی‌شوند]

داروین معتقد بود جانوران و گیاهان از نزدیک‌ترین سرزمین به‌آن‌جا آمده و برخی به‌گونه‌های منحصر به فردی تبدیل شده‌اند.

نیاکان زره‌دار: وقتی داروین در آمریکای جنوبی بود، بقایای یک گلیپتودین را یافت که جانوری زره‌دار و عظیم‌الجثه در ماقبل تاریخ است. او متوجه شد که این جانور به آرمادیلوهای معاصر در آمریکای جنوبی شباهت دارد. این تداوم بین جانوران گذشته و حال در استرالیا نیز دیده شده و شواهد خوبی برای نظریهٔ تکامل به‌حساب می‌آیند.

زمانی در یک جزیره: آرمادیلوی مدرن تنها یکی از پستانداران عجیب آمریکای جنوبی است. اگر جانوران و گیاهان می‌توانستند آزادانه سفر کنند، تقریباً گونه‌های یکسان را می‌شد در هر جایی یافت، اما در واقع موانع زیادی بر سر راه مهاجرت قرار دارند، از جمله اقیانوس‌ها، صحراها و کوهستان‌ها. میلیون‌ها سال پیش، آمریکای جنوبی یک جزیره بود و در طی این سال‌ها پستانداران منحصر به‌فردی در آن به‌وجود آمده‌اند.

گیاهان سرگردان: گیاهان چطور می‌توانند به یک جزیره سفر کنند؟ این سوال برای داروین بسیار اهمیت داشت. او تصور می‌کرد پرندگان آبزی که مسافت‌های طولانی را پرواز می‌کنند و در جزایر به استراحت می‌پردازند، سهواً بذر گیاهان را جابه‌جا می‌کنند. او تکه گِل خشکی را از پای پرندگان جدا کرد و با آب مخلوط نمود و همان‌طور که انتظار داشت، گیاهانی جوانه زدند.

فنچ‌های داروین: فنچ‌های گالاپاگوس به‌نوعی از فنچ‌های آمریکای جنوبی تعلق دارند. هر یک از سیزده گونه، منقاری متفاوت دارد. منقارهای این پرندگان با توجه به غذاهای مختلف از حشرات گرفته تا دانه‌ها، سازگار شده است. [اجداد همهٔ فنچ‌های گالاپاگوس، به فنچ‌های آمریکای جنوبی بازمی‌گردد. در سال‌های خیلی دور فنچ‌های آمریکای جنوبی به گالاپاگوس آمده و به‌مرور و به‌خاطر شرایط خاص آن جزیره، به‌گونه‌های دیگری فرگشت پیدا کرده‌اند.]

توضیح: «داستان فرگشت» مجموعه مطالبی ساده به همراه تصویر است که بر اساس کتاب «شاهد عینی: فرگشت» لیندا گاملین مناسب برای نوجوانان گردآوری شده است.

بخش اول: فسیل‌های اسرار آمیز

بخش دوم: لامارک

بخش سوم: داروین

بخش چهارم: شواهد زنده

بخش پنجم: توزیع گیاهی و جانوری

ادامه دارد … /